Бір күні Пайғамбарымыз (с.а.с.) бен әзірет Әбу Бәкір екеуі Әркамның үйінде бір топпен бірге отыр еді. Мұсылмандардың саны әлі қырыққа да жетпеген, алайда әзірет Әбу Бәкір хақ діннің ендігі кезекте батыл түрде насихатталғанын қалады. Осы жағдайды Пайғамбарымызға бірнеше рет айтып, ұсыныс жасады. Алла Расулы:
– Уа, Әбу Бәкір! Біздің санымыз өте аз. Бұл іске әлі дайын емеспіз, – деді.
Бірақ Әбу Бәкір қайта-қайта өтінген соң, Пайғамбарымыз оның өтінішін жерге тастамай, Қағбаға бірге барады. Харам мешітінің бір жағында бір топ адаммен бірге бас қосады. Сол кезде Пайғамбарымыз бен мұсылмандарды жек көретін Әбу Жаһил, Әбу Суфиян және Ұтба ибн Рабия бастаған Меккенің алдыңғы қатарлы мүшріктері де сол жерде отырған еді. Сол сәтте мұсылмандардың жиналғанын көріп ерекше таңқалды. Оны түсінбей дал болды.
Сол кезде әзірет Әбу Бәкір орнынан тұрып мүшріктерге, пұттардан бас тартып, Аллаға және Оның пайғамбары әзірет Мұхаммедке мойынсұну қажет екенін түсіндіре бастады. Әзірет Әбу Бәкірдің айтқандарын біраз уақыт тыңдаған мүшріктердің таңданыстары айқай-шуға ұласты. Қабақтары қатулы, орындарынан тұрып, әзірет Әбу Бәкір мен өзге де мұсылмандарға тап берді. Пайғамбарымыз бен сахабаларын балағаттап, жан-жақтан жұлқылай бастады. Алла Расулын қорғауға тырысқан сахабалар Оны мүшріктердің арасынан әрең алып шықты. Мүшріктер әзірет Әбу Бәкірге жабылып, оның құтылып кетуіне жол бермеуге тырысты. Жығып алып, тепкінің астына алды. Тіпті мүшріктердің бірі Утба ибн Рабия арнайы темір аяқ-киім киіп алып, бетінен тепті. Мұнысы аз болғандай, әзірет Әбу Бәкірдің үстіне шығып алып, тепкісін жалғастыра берді. Осылайша әзірет Әбу Бәкірдің бет-жүзі қан жоса болып, адам танымайтындай жағдайға түсті.