Mənim artıq sənə də yazığım gəlmir, artıq heç kim eynimə deyil. Lampanı söndür, məni üzü üstə çevir, ölmək istəyirəm.
Nastya Voşevə baxırdı, ancaq sevinmirdi. Voşev ona toxundu, uşağın açıq qalmış susqun ağzı, yorğun bədəni bu hədiyyələrə laqeyd qaldı. Voşev bu yatmış uşağın başının üstündə çaşqın dayanmışdı, o, artıq bilmirdi, kommunizm yer üzünün harasındadır, əgər uşağın yaşamında və onun sabaha inamında yoxdursa, hardadır?!
Qoy soba qoysun, yoxsa bu taxta eşelonda sosializmə gedib çıxmaq olmaz.