O kəsləri sevirəm ki, insanların başı üstündən asılmış qara buluddan düşən ağır damlalara, şimşəyin yaxınlaşmasını xəbər verən elçilərə bənzəyir.
O adamları sevirəm ki, nifrət etməyi bacarsınlar. Yalnız naqisliyə nifrət bəsləyən kəs fəziləti qiymətləndirə bilər.
O adamları sevirəm ki, canlarını boş xəyallara, mənasız cəfəng ideyalara deyil, torpağa, vətənə fəda edirlər, o torpağa ki, bir vaxt fövqəlinsanın məskəni olacaq.
O adamları sevirəm ki, dünyaya kor gəlib, kor getməsinlər, həyatdan bir şey anlasınlar, öləndə də arxayın olsunlar ki, ruhlarını az da olsa, kamilləşdirə biliblər.
O adamları sevirəm ki, canına cəfa verir, özündən sonra bir iz qoymaq istəyir.
Mərd adamları sevirəm, çünki gözü ilə od götürə-götürə dünyanın qəm yükünü çiynində daşımağa tək onların hünəri çatar.
O adamları sevirəm ki, közü öz qabağına çəkməsin, ruhunu saflaşdırmağın qeydinə qalsın.
Özünü ittiham edən an o, özünün ən ali zirvəsinə yüksəlir: qoymayın yüksəliş bir daha çamuruna qayıtsın!
Rəhbərliyə hörmət və itaət göstər, istəyir qoy lap küt olsun. Şirin yuxunun xətrinə bunu etməlisən. Axı neyləmək olar ki, hakimiyyət çox vaxt əyri ayaqlar üstündə qərar tutur.
İnsanda böyüklük adına bir şey varsa, o da onun son məqsədi deyil, yalnız məqsədə doğru bir vasitə, körpü olmasıdır, insanda seviləsi bir şey varsa, onun bir adlamac, keçid olması, gəldi-gedərliyidir.
Yuxunun şirin olmasını istəyirsənsə, Allahla da, qonşu ilə də yola get. Lap qonşunun it-pişiyi ilə də dinc dolan.
Həyat sevinc bulağıdır. Harada ki kütlə içir, o bulaqların hamısı zəhərlidir.
Və Zərdüşt belə dedi:
«Sizə dünyanın ən murdar məxluqundan danışmaq istəyirəm – cahil insandan.
Siz soxulcandan insana dönəli nə qədər sellər-sular axıb, amma gör içinizdəki qurd xislətindən təmizlənə bilibsinizmi? Bir vaxtlar siz meymundunuz, indinin özündə də insan təbiətindəki meymunluq hər bir meymunu mat qoyur.
Yoldaşlıq var: kaş dostluq da olaydı!
