Сівавусы, згорблены, я залег між цінай

І гадамі грэюся – сплю на дне ракі.

Твар травой аблутана, бытцам павуцінай,

Засыпаюць грудзі мне жоўтые пяскі.

Над вадой ля берага ціха сьпіць асока,

Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,

Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка, –

І усё навокала сном адвечным сьпіць.