Якое моцнае вядро! як камень, як жалеза: хоць ты гарматы па ім вазі! Вунь, бач, жонка, як я стану на гэтае вядро нагамі, і ліха яго не возьме.

Даніла паставіў на снег вядро і намерыўся наступіць на яго нагою.

- Што ты робіш? - крыкнула спалоханая Аўдоцця.

- Я не баюся - стану, - бо моцнае! - заартачыўся Даніла.

- Няможна... - у роспачы застагнала Аўдоцця.

- А вось папрабую! - настойваў Даніла.

- Ты вар'ят! - заламала рукі Аўдоцця