Qarabağda amansız müharibə gedirdi və qanuna görə respublikanın bu və ya digər vətəndaşının qətlinə görə cinayət işi açılmalıydı. Sivil dövlətlərdə qəbul olunduğu kimi. Amma əvvəla, müharibə gedirdi və qətllərin törədildiyi bir çox ərazilər düşmən tərəfindən işğal olunmuşdu. İkincisi, Dağlıq Qarabağın erməni sakinləri özlərini Azərbaycan vətəndaşları saymırdılar və respublikanın qanunlarına boyun əymək fikrində deyildilər. Bakıdasa öz növbəsində Dağlıq Qarabağ ərazisində yaşayan erməniləri öz həmvətənləri kimi de-fakto tanımasalar da, onların müstəqil Azərbaycan ərazisində olduğunu de-yure tanıyır və prinsipial olaraq istənilən zorakılıq hadisəsinə görə cinayət işi qaldırmaqda davam edirdilər. Hərçənd, indiki halda sərhəd rayonunda qoca çoban öldürülmüş və onun gənc ortağı ağır yaralanmış-dı. Prokurorluqda belə hesab edirdilər ki, cinayəti, əlbəttə, erməni quldurları törədib və Mirzəyə növbəti dəfə tapşırılmışdı ki, ağır yaralı şahidi dindirsin, cinayət işi açsın və... bu yerlərdə istintaq aparmaq qeyri-mümkün olduğuna görə onu unutsun. Onsuz da cinayətkarlar da hadisə yerində oturub prokurorluq işçisinin gəlişini gözləyən deyildi.