Уай, шырағым, Тасенжан-ай, ұлы бар кісі ұлын көріп куанады,

қызы бар кісі қызын көріп қуанады. Ұлы жоқ, қызы жоқ кісі неме-

несін көріп қуанады? Оған малының еркегі ұлындай, ұрғашысы

қызындай көрінеді. «Ағайын - ащы, мал -тұщы». Байлық, шіркін-

тұщылық, туысқандық - ащылық емес пе? Маған Шұбар дөнен

тәтті де, оны сұрап тұрған сен - ащысың. Сен Шұбар дөненді мініп

тойға барсаң, Гүлқаныс пен екеуміз бара қалсақ: «Өзімізден туып,

бұған мінерлік бала болмағандықтан, мынау мініп жүр-ау!», - де-

ген ой-сана ойға түсіп, ішкеніміз - ірің, жегеніміз - желім болады

ғой. Өзге қалаған атыңды қалай мінсең, олай мін, бір Шұбарды

аузыңа ала көрме,