Кез келген адам өмірде қателікке ұрынып, одан сабақ алады. Ғибрат алған сайын кеудесіне даналық тоқи береді. Есейген соң ақылы толысып: «Осы жинаған ғибратым мен даналығымды ұрпағымның санасына қотарып кетейін.
Олар мен ұрынған қателікке ұрынбасын. Олар бірден бақытты өмір сүрсін», – деп бала-шағасының құлағына құйғысы келеді.
Бірақ ол мүмкін емес. Себебі бала өмірді өз тәжірибесі-мен сынағысы келіп тұрады. Қанша жерден данышпан әке ескертіп тұрса да, от басып, орға түспей тұрмайды. Ол да өз өмірінен ащы сабақ алып, көңіліне бір ғибрат түйіп алады. Себебі әр адам өзі жүріп өткен кезеңнің қиындығынан қашалып шығады. Өмірден жиған-терген тәжірибең мен көкірекке түйген ғұмырлық сабағың өзіңе ғана маңызды боп сезіліп тұрады.
Өмірден осынша жинаған сабақты шашау шығармай, ең құрығанда, бел балаңа беріп кете алмасаң несіне жинап-теріп әуре болдың? Әбден қартайып, соңғы демің үзілген-ше өмірден даналық тере берудің не мағынасы бар? Бұған қарап қандай философия түюге болады? Жауабы өте қарапайым. Өмірдің даналығы өлген соң өзің үшін ғана пайдаға асады. Ғибратың неғұрлым мол болса, өлгеннен кейінгі сапарың да соғұрлым сапалы болмақ.