Абайдың өмірінің соңғы жылдарында жазған, өткен өмірін еске алып, қам көңілін білдірген өлеңі.
Мұнда автор өткен өмірін еске алып, бір сәтте қасындағы сүйікті жарына сөз арнап, жанына жәрдем, көңліне медеу күткендей болады; жылы жүзіңмен іштегі дертіме дауа бол, өзіңнің риясыз жақсы қылығыңмен қайғының өртін сөндір, қажыған көңілді қамқор жанашырлықпен қайтадан түлет дегендей тілек білдіреді.