Пане! Я ж дрыжаў над ёю, я ж яе кукобіў... Заўжды спала яна, мая галубка, ля маіх ног. I навошта мне было спускаць яе з Сангушкавым кабялём?
Лэдзі была лепшай за ўсіх панскіх і каралеўскіх сабак...
Якая пластыка, а? Якое хараство правільных ліній? Якая духоўная выразнасць кожнага мускула, кожнае жылкі! А стойка? А як яна мяне любіла!
Любамірскаму за маю гаротную Лэдзіньку некалькі душ падданых.
– казаў князь Вішнявецкі графу Пшаздзецкаму
Бязлюднае снегавое поле супакойвала.
