Каханкаю першаю нашай - айчына,
Ёй служым, яе мы шануем,
Другая ж каханка - вядома ж, дзяўчына,
Якую кахаем, мілуем
шведку адну быў сам князь закаханы -
А быў палкаводцам у краі.
Ах, ганьба таму, хто, пачуццям адданы,
Свой край на дзяўчыну мяняе
На Замкавай ціхай гары колісь доўга
Я слухаў сцен даўніх каменне
Калі яшчэ дзесь пры Казіміры Яне
Прыйшоў сюды Карл найшалёны
І ўзяўся паіць дол крывёю, паганец,
Знішчаючы нашы плямёны,
А цар той з усходу ліў кроў гэтаксама,
Пакуль ён з Чарнецкім не стрэўся,
О колькі тут гора, дзе сённяшні замак
ўняны - не кулі,
Палянты ўсяго - не гармат
